martes, 17 de noviembre de 2009

Ez eman hautatzeko

....Ez eman hautatzeko
Itsasoa eta Lehorraren artean.

Badakit hari fin bat dela nire bizilekua,
baina Itsasoarekin bakarrik galduko nintzateke,
Lehorrarekin ito.

Ez eman hautatzeko. Hemen geratuko naiz.
Olatu berde eta mendi urdinen artean.

Kirmen Uribe


lunes, 9 de noviembre de 2009

Sin querer saber

Y si es cierto que has dejado de quererme
yo te pido,
por favor,
¡no me lo digas!

Necesito hoy
y todavia
navegar
inocente en tus mentiras...

Dormire sonriendo
y muy tranquilo.
Me despertare
muy temprano por la mañana.

Y volvere a hacerme a la mar,
te lo prometo...

Pero esta vez,
sin atisbo de protesta o resistencia,
naufragare por voluntad y sin reservas
en la profunda inmensidad de tu abandono...


Cuentos para pensar. Jorge Bucay

martes, 20 de octubre de 2009

jueves, 15 de octubre de 2009

...momentu oro barreka sufritzen...


...edo, behintzat, saiatzen naz.

martes, 6 de octubre de 2009

¡Vamos Getxito!


"No puedes elegir el modo de perder, pero sí puedes elegir como recuperarte para ganar la próxima vez."


PAT RILEY



domingo, 27 de septiembre de 2009

Juzgar

[...]- No te vayas - respondió el rey, que estaba tan orgulloso de tener un súbdito. - No te vayas, te hago ministro !

- Ministro de qué ?

- De... de justicia !

- Pero no hay nadie para juzgar !

- No se sabe - le dijo el rey. - No di todavía la vuelta a mi reino. Soy muy viejo, no tengo lugar para una carroza y me cansa caminar.

- Oh! Pero yo ya vi - dijo el principito, que se inclinó para dar otro vistazo del otro lado del planeta. - No hay nadie allá tampoco...

- Te juzgarás entonces a ti mismo - le respondió el rey. - Es lo más difícil. Es mucho más difícil juzgarse a sí mismo que juzgar al prójimo. Si logras juzgarte correctamente, es que eres un verdadero sabio. [...]


Capítulo X - El Principito - Antoine de Saint-Exupèry

martes, 15 de septiembre de 2009

Instrucciones para llorar

Instrucciones para llorar: Dejando de lado los motivos, atengámonos a la manera correcta de llorar, entendiendo por esto un llanto que no ingrese en el escándalo, ni que insulte a la sonrisa con su paralela y torpe semejanza. El llanto medio u ordinario consiste en una contracción general del rostro y un sonido espasmódico acompañado de lágrimas y mocos, estos últimos al final, pues el llanto se acaba en el momento en que uno se suena enérgicamente. Para llorar, dirija la imaginación hacia usted mismo, y si esto le resulta imposible por haber contraído el hábito de creer en el mundo exterior, piense en un pato cubierto de hormigas o en esos golfos del estrecho de Magallanes en los que no entra nadie, nunca. Llegado el llanto, se tapará con decoro el rostro usando ambas manos con la palma hacia adentro. Los niños llorarán con la manga del saco contra la cara, y de preferencia en un rincón del cuarto. Duración media del llanto, tres minutos.

Julio Cortázar

sábado, 15 de agosto de 2009

Feliz 50 Cumpleaños, Earvin "Magic" Johnson






“...y sobre todo, sobre todo, una cuestión que repito una vez más: es que ya no podremos ver a este hombre conseguir una canasta en juego nunca más. ¿No es eso tan grave como en su momento pudo representar para los amantes de la pintura que se muriese Picasso o los amantes del cine que se muriese Alfred Hitchcock? Cada uno tiene su corazoncito y el nuestro... está en el Baloncesto”.

Ramón Trecet poco después de conocer la noticia sobre el positivo de VIH de Earvin Johnson.

lunes, 3 de agosto de 2009

Obstáculos


Voy andando por un sendero.

Dejo que mis pies me lleven.

Mis ojos se posan en los árboles, en los pájaros, en las piedras. En el horizonte se recorte la silueta de una ciudad. Agudizo la mirada para distinguirla bien. Siento que la ciudad me atrae.

Sin saber cómo, me doy cuenta de que en esta ciudad puedo encontrar todo lo que deseo. Todas mis metas, mis objetivos y mis logros. Mis ambiciones y mis sueños están en esta ciudad. Lo que quiero conseguir, lo que necesito, lo que más me gustaría ser, aquello a lo cual aspiro, o que intento, por lo que trabajo, lo que siempre ambicioné, aquello que sería el mayor de mis éxitos.

Me imagino que todo eso está en esa ciudad. Sin dudar, empiezo a caminar hacia ella. A poco de andar, el sendero se hace cuesta arriba. Me canso un poco, pero no me importa.

Sigo. Diviso una sombra negra, más adelante, en el camino. Al acercarme, veo que una enorme zanja me impide mi paso. Temo... dudo.

Me enoja que mi meta no pueda conseguirse fácilmente. De todas maneras decido saltar la zanja. Retrocedo, tomo impulso y salto... Consigo pasarla. Me repongo y sigo caminando.

Unos metros más adelante, aparece otra zanja. Vuelvo a tomar carrera y también la salto. Corro hacia la ciudad: el camino parece despejado. Me sorprende un abismo que detiene mi camino. Me detengo. Imposible saltarlo

Veo que a un costado hay maderas, clavos y herramientas. Me doy cuenta de que está allí para construir un puente. Nunca he sido hábil con mis manos... Pienso en renunciar. Miro la meta que deseo... y resisto.

Empiezo a construir el puente. Pasan horas, o días, o meses. El puente está hecho. Emocionado, lo cruzo. Y al llegar al otro lado... descubro el muro. Un gigantesco muro frío y húmedo rodea la ciudad de mis sueños...

Me siento abatido... Busco la manera de esquivarlo. No hay caso. Debo escalarlo. La ciudad está tan cerca... No dejaré que el muro impida mi paso.

Me propongo trepar. Descanso unos minutos y tomo aire... De pronto veo, a un costado del camino un niño que me mira como si me conociera. Me sonríe con complicidad.

Me recuerda a mí mismo... cuando era niño.

Quizás por eso, me animo a expresar en voz alta mi queja: -¿Por qué tantos obstáculos entre mi objetivo y yo?

El niño se encoge de hombros y me contesta: -¿Por qué me lo preguntas a mí?

Los obstáculos no estaban antes de que tú llegaras... Los obstáculos los trajiste tú.


Cuentos para pensar. Jorge Bucay

domingo, 12 de julio de 2009

...puedo saber que sin vosotros duele más...

Puedo volver, puedo callar, puedo forzar la realidad
Puedo doler, puedo arrasar, puedo sentir que no doy mas
Puedo escurrir, puedo pasar, puedo fingir que me da igual
Puedo incidir, puedo escapar, puedo partirme y negociar la otra mitad.

Puedo romper, puedo olvidar, puede comerme la ansiedad
Puedo salir, puedo girar, puedo ser fácil de engañar
Puedo joder, puedo encantar, puedo llamarte sin hablar
Puedo vencer, puedo palmar, puedo saber que sin vosotros duele más.

Puede ser que mañana esconda mi voz por hacerlo a mi manera
¡Hay tanto idiota ahí fuera!
Puede ser que haga de la rabia mi flor,
y con ella mi bandera.
!Sálvese quien pueda!

Puedo torcer, puedo lanzar, puedo perderme en la obviedad
Puedo servir, puedo cansar, puedo saber que sin vosotros puede más

Puede ser que mañana esconda mi voz por hacerlo a mi manera
!Hay tanto idiota ahí fuera!
Puede ser que haga de la rabia mi flor,
y con ella mi bandera
¡Sálvese quien pueda!

Puedo, torcer, lanzar, perderme en la obviedad,
sentir, cansar, saber que sin vosotros duele más

Puede ser que mañana esconda mi voz por hacerlo a mi manera
¡Hay tanto idiota ahí fuera!
Puede ser que haga de la rabia mi flor,
y con ella mi bandera
¡Sálvese quien pueda!

-Sálvese quien pueda- Vetusta Morla

viernes, 19 de junio de 2009




"Conozco muchos motivos por los que morir, pero no conozco ninguno por el que matar."

Jose Antonio Agirre



Alde hemendik, ez zaituztegu behar. Euskal Herria eraikitzeko ez dugu borroka armaturik behar!!

sábado, 13 de junio de 2009

El hombre que corría tras el viento


"¿ustedes creen en los amores a primera vista?
Es que acaso existen otros..."

Éste es el título de una película que se estrenará en Buenos Aires el 27 de agosto. Está basada en una historia de Ismael Serrano que se llama "La Dulce Carola", y el propio Ismael es el protagonista -aparte de uno de los guionistas-.

El trailer de la película.




El tema central, del propio Ismael Serrano, por supuesto.




Tendremos que esperar a que llegue aquí para verla, bueno, otra opción es irse a Argentina, y de paso cumplir un sueño.

Veremos...

viernes, 5 de junio de 2009

CAPÍTULO XII

El siguiente planeta estaba habitado por un bebedor. Esa visita fue muy corta, pero hundió al principito en una gran melancolía:

- Qué haces ahí ? – le dijo al bebedor, que encontró instalado en silencio ante una colección de botellas vacías y una colección de botellas llenas.

- Bebo – respondió el bebedor, con aire lúgubre.

- Por qué bebes ? – le preguntó el principito.

- Para olvidar – respondió el bebedor. Image

- Para olvidar qué ? – inquirió el principito, que ya lo compadecía.

- Para olvidar que tengo vergüenza – confesó el bebedor bajando la cabeza.

- Vergüenza de qué ? – se informó el principito, que deseaba socorrerlo.

- Vergüenza de beber ! – concluyó el bebedor que se encerró definitivamente en el silencio.

Y el principito se fue, perplejo.

Los adultos son decididamente muy pero muy extraños, se decía a sí mismo durante el viaje.


El Principito - Antoine de Saint-Exupéry

sábado, 30 de mayo de 2009

Maestro Sabina

Quedan pocos poetas como él...




sábado, 23 de mayo de 2009

Pequeño homenaje

Estados de ánimo

Unas veces me siento
como pobre colina
y otras como montaña
de cumbres repetidas.

Unas veces me siento
como un acantilado
y en otras como un cielo
azul pero lejano.

A veces uno es
manantial entre rocas
y otras veces un árbol
con las últimas hojas.
Pero hoy me siento apenas
como laguna insomne
con un embarcadero
ya sin embarcaciones
una laguna verde
inmóvil y paciente
conforme con sus algas
sus musgos y sus peces,
sereno en mi confianza
confiando en que una tarde
te acerques y te mires,
te mires al mirarme.

Mario Benedetti (1920-2009)


viernes, 15 de mayo de 2009


"Oh capitán, mi capitán..."

domingo, 10 de mayo de 2009

Ha llegado el momento



Pase lo que pase, porque así lo decidimos...

BETI ZUREKIN, ATHLETIC!

sábado, 2 de mayo de 2009

"Cuando todo haya terminado,
quédate unos segundos allí.
Porque muchas veces desearás
volver a estar donde estás,
sentir lo que sientes
y ser lo que ahora eres.

Quédate unos segundos allí,
mira a tu alrededor
y déjate ser el momento.

Porque ese momento ya no volverá y la felicidad dura un instante."

Gonzalo Vázquez

viernes, 24 de abril de 2009

¿CÓMO CRECER?


Un rey fue hasta su jardín y descubrió que sus árboles, arbustos y flores se estaban muriendo.

El Roble le dijo que se moría porque no podía ser tan alto como el Pino.
Volviéndose al Pino, lo halló caído porque no podía dar uvas como la Vid. Y la Vid se moría porque no podía florecer como la Rosa.

La Rosa lloraba porque no podía ser alta y sólida como el Roble. Entonces encontró una planta, una fresia, floreciendo y más fresca que nunca.

El rey preguntó:

¿Cómo es que creces saludable en medio de este jardín mustio y sombrío?

No lo sé. Quizás sea porque siempre supuse que cuando me plantaste, querías fresias. Si hubieras querido un Roble o una Rosa, los habrías plantado. En aquel momento me dije: "Intentaré ser Fresia de la mejor manera que pueda".

Ahora es tu turno. Estás aquí para contribuir con tu fragancia. Simplemente mirate a vos mismo.

No hay posibilidad de que seas otra persona.

Podes disfrutarlo y florecer regado con tu propio amor por vos, o podes marchitarte en tu propia condena...


Jorge Bucay

miércoles, 15 de abril de 2009

El peligro



"El peligro no es cuestión de un par de golpes,
el peligro es no saber a donde ir,
el peligro es no encontrar jamás tu sitio
y sentir que ya llegaste sin salir."

-El peligro- Revolver

jueves, 2 de abril de 2009

Consecuencias

[...] pero también es cierto, si eso le sirve de consuelo, que si antes de cada acción pudiésemos preveer todas las consecuencias, nos pusiésemos a pensar en ellas seriamente, primero en las consecuencias inmediatas, después, las probables, más tarde las posibles, luego las imaginables, no llegaríamos siquiera a movernos de donde el primer pensamiento nos hubiera hecho detenernos. Los buenos y los malos resultados de nuestros dichos y obras se van distribuyendo, se supone que de forma bastante equilibrada y uniforme, por todos los días del futuro, incluyendo aquellos, infinitos, en los que ya no estaremos aquí para poder comprobarlo, para congratularnos o para pedir perdón, hay quien dice que eso es la inmortalidad de la que tanto se habla, [...]

Ensayo sobre la ceguera
José Saramago

martes, 31 de marzo de 2009

GETXITO...




...Y PUNTO!!!




jueves, 19 de marzo de 2009

Un poco de Música

-Estadio Azteca- Andres Calamaro




-Al diablo con todo- Lucas Masciano




-Este mundo va- Leonor Watling y Miguel Bosé

(Este dedicado a Aina, que sé que le encanta la canción, y a mí como me encanta ver bailar y cantar a Bosé, pues mato dos pajaros de un tiro...)

viernes, 13 de marzo de 2009

El Elefante Encadenado

Hace no mucho que me descubrieron este cuento -y después de él vinieron otros muchos-. Me dijeron que yo era como el pobre animal del cuento. A partir de ese momento intento que la mayor parte de la gente que me rodea conozca el cuento y, lo que es más importante, sea capaz de poner en práctica la enseñanza del mismo.

Hay veces que lo que parece imposible e improbable se vuelve realidad simplemente porque te hacen creer que todo es posible y que eres capaz.


El Elefante Encadenado



Cuando yo era pequeño me encantaban los circos, y lo que más me gustaba de ellos eran los animales. Me llamaba especialmente la atención el elefante que,como más tarde supe era también el animal preferido de otros niños. Durante la función, la enorme bestía hacía gala de un tamaño, un peso y una fuerza descomunales...Pero despuésde la actuación y hasta poco antes de volver al escenario, el elefante siempre permanecía atado a una pequeña estaca clavada en el suelo con una cadena que aprisionaba sus patas.

Sin embargo, la estaca era sólo un minúsculo pedazo de madera apenas enterrado unos centímetros en el suelo. Y aunque la madera era gruesa y poderosa, me parecía obvio que un animal capaz de arrancar un árbol de cuajo con su fuerza, podría liberarse con facilidad de la estaca y huir.

El misterio sigue pareciéndome evidente.
¿Qué lo sujeta entonces?.
¿Por qué no huye?.
Cuando era niño, yo todavía confiaba en la sabiduría de los mayores.Pregunté entonces por el misterio del elefante... Alguno de ellos me explicó que el elefante no huía porque estaba amaestrado.

Hice entonces la pregunta obvia:"Si está amaestrado, ¿por qué lo encadenan?".
No recuerdo haber recibido ninguna respuesta coherente.
Con el tiempo, me olvidé del misterio del elefante y la estaca...
Hace algunos años, descubrí que, por suerte para mí, alguien había sido lo suficientemente sabio como para encontrar la respuesta:

"El elefante del circo no escapa porque ha estado atado a una estaca parecida desde que era muy, muy pequeño".

Cerré los ojos e imaginé al indefenso elefante recién nacido sujeto a la estaca. Estoy seguro de que, en aquel momento el elefantito empujó, tiró y sudó tratando de soltarse. Y, a pesar de sus esfuerzos, no lo consiguió, porque aquella estaca era demasiado dura para él.
Imaginé que se dormía agotado y al día siguiente lo volvía a intentar, y al otro día y al otro...Hasta que, un día, un día terrible para su historia, el animal aceptó su impotencia y se resignó a su destino.

Ese elefante enorme y poderoso que vemos en el circo no escapa, porque, pobre, cree que no puede.

Tiene grabado el recuerdo de la impotencia que sintió poco después de nacer.
Y lo peor es que jamás se ha vuelto a cuestionar seriamente ese recuerdo.
Jamás, jamás intentó volver a poner a prueba su fuerza.

Todos somos un poco como el elefante del circo: vamos por el mundo atados a cientos de estacas que nos restan libertad.

Vivimos pensando que "no podemos" hacer montones de cosas, simplemente porque una vez, hace tiempo lo intentamos y no lo conseguimos.
Hicimos entonces lo mismo que el elefante, y grabamos en nuestra memoria este mensaje: No puedo, no puedo y nunca podré.

Hemos crecido llevando este mensaje que nos impusimos a nosotros mismos y por eso nunca más volvimos a intentar liberarnos de la estaca.

Cuando, a veces, sentimos los grilletes y hacemos sonar las cadenas, miramos de reojo la estaca y pensamos: "No puedo y nunca podré".

Tu única manera de saber si puedes es intentarlo de nuevo poniendo en ello todo tu corazón...¡¡¡Todo tu corazón!!!.

JORGE BUCAY.

miércoles, 25 de febrero de 2009

Preparados para hacer historia


No hay nada más grande que llevarte en mi corazón.

AURTEN BAI!! AURRERA LEHOIAK!!

"...vamos a soñar tú y yo que el Athletic es campeón..."

domingo, 15 de febrero de 2009

¿El final?

¿Cómo sabes que se acerca el fin de una etapa? ¿Cuándo llega el final? ¿Existen señales que te indican que ya no estás preparada para seguir hacia adelante? ¿Es justo seguir forzando aunque sepas que ya no estás ni fisica ni mentalmente preparada para continuar?

Desconozco si todas estás preguntas surjen fruto del cansancio acumulado y del estrés sufrido, y dudo si dentro de unos meses las dudas se disiparán y estaré confianda en seguir apostando por algo en lo que me he volcado desde hace muchos años. Al fin y al cabo, no sé si seré capaz de hacer otra cosa diferente.

Lo que si sé es que el primer paso para dejar algo, aunque no sea una decisión que vaya a tomar a corto plazo, es planteárselo. También sé que si estoy pensando en esto es que alguna razón habrá.

viernes, 23 de enero de 2009

Aurkezpena (III)

"Sin música la vida sería un error." Friedrich Nietzsche

No puedo estar más de acuerdo con el filósofo alemán.

Desde pequeña me han acompañado canciones que ahora son parte de la Banda Sonora Original de mi vida. Canciones, letras y melodías que completan y resumen en pocos minutos todas las etapas de mi existencia.

Me resulta complicado describir qué clase de música me gusta, puesto que a lo largo de 23 años, y al principio "obligada" por los mayores de la casa, la música con la que crecí no la elegía yo. Grupos como Platero y tú, Los Rodriguez, Hertzainak o Urtz, o solistas como Joaquín Sabina, entre otros, era lo que se escuchaba a todas horas.


Según he ido creciendo a esos artistas se le han unido otros que he conocido por "mi cuenta y riesgo", pero que son igual de importantes para resumir cada etapa que he ido quemando. Las canciones de Gatibu, Tontxu, Ismael Serrano, Miguel Bosé,... explican de una manera u otra los estados de ánimo, las sensaciones y sentimientos que tuve, tengo y tendré.

La música me ayuda relajarme o a motivarme, con ella puedo pensar u olvidarme de todo durante un rato. Me acompaña en viajes y en paseos. Me hace recordar momentos que, aunque en ocasiones no son agradables, otras muchas logra revivir buenas sensaciones.


"En verdad, si no fuera por la música, habría más razones para volverse loco."
Piotr Ilich Tchaikovski





jueves, 1 de enero de 2009

Lugares Comunes

Hoy he vuelto a ver una de esas películas que siempre recomendaría -aunque tuviera que pedir perdón en muchos casos-. Esas películas con las que, por simple que parezca el planteamiento, o la historia que cuentan, son las que podríamos protagonizar cualquiera de nosotros a lo largo de nuestra vida. Son historias que nos ayudan a pensar y nos colocan en la piel de otro.

Ésta, precisamente, habla de la lucidez. De la consciencia de hacerse mayor y de ver que el final está cerca. De cuando te das cuenta que ya no cuentan contigo. Aun así es un alegato al amor eterno.

Hay una escena, que siempre consigue emocionarme. El protagonista habla de las mujeres, y en especial de su esposa. No tiene desperdicio. Parece haber encontrado la forma de entendernos y de amarnos. Sus palabras, su forma de expresarse, el tono de voz. Todo repleto de cariño y respeto.

Experiencia no implica conocimiento. Yo no sé nada de mujeres.

[…]

Las pocas mujeres que conocí en mi vida, las admiré, las observé e intenté descifrarlas. Nunca dejaron de ser un misterio. Nunca dejaron de sorprenderme. Creo que lo único importante es disfrutar de su presencia, no me di cuenta enseguida pero… un tiempito después aprendí a escucharlas, a valorar los silencios, las miradas, esos momentos en los que parece que no pasa nada y pasa un mundo. Aprendí a respetar su intuición, su inteligencia…, y aprendí a amarlas.

[…]

Llevo 40 años casado con la misma mujer, y le soy fiel.

[…]

No le estoy mintiendo, nunca me obligué a serle fiel a mi mujer, no es una norma o pacto a respetar. Con Lili, con mi mujer, siempre dijimos que si alguien se cruza con alguno de los dos… mala suerte…, pero sin mentiras. Estamos juntos porque queremos, nadie nos obliga. Nos obliga ser leales.

Ninguna de las mujeres que conocí después de Lili, le puede ganar. Las admiro, las puedo admirar, me puede asombrar encontrarme a alguien como Tutti Tudela, pues yo estoy abierto a lo que sea, lo que pueda pasar…, pero no hay caso. Lili gana, Lili gana siempre.



La película es una coproducción hispano-argentina del 2002, en la que Federico Luppi vuelve a emocionar. De verdad, merece la pena verla. Ya pedire perdón si llega el caso.